'Mijn man was uitvoerder in de bouw. Hij kwam een keer thuis van het werk en zei: "Wat ik nu weer voor troep ben tegengekomen, dat wil je niet weten." Maar meer kreeg ik niet te horen. Een tijd later zei hij, geheel uit het niets: "Dit was het, dit is het einde." Mijn man praatte niet veel over zichzelf en was erg plichtsgetrouw. Hij ging gewoon naar zijn werk, terwijl hij leed aan een ziekte. Veroorzaakt door asbest. Daar werd toen nog niet zoveel over gepraat. En over de gevolgen werd gezwegen. Gelukkig is er later wel veel aandacht gekomen voor de gevaren ervan. Er wordt er nu veel voorzichtiger mee omgegaan.'

'Ik ontving direct een partnerpensioen. Dat is voor nabestaanden. Daardoor woon ik nu nog steeds in ons eigen huis. Mijn man heeft het nog gebouwd, 50 jaar geleden. Ons huis was zijn hobby. Daarom kan ik het nu zo moeilijk loslaten, terwijl het nu eigenlijk veel te groot voor mij alleen is. Inmiddels ben ik 80. Mijn man mis ik elke dag. Hij vond het altijd fijn om thuis te zijn, maar ging ook elke dag opgewekt naar zijn werk. Dan zei hij wel eens: "Ik ben blij dat ik weer op pad kan, meid."'

'Om toch mensen in huis te hebben, heb ik lange tijd kamers verhuurd aan toeristen. Aan een bekende operazanger uit Duitsland bijvoorbeeld. Die belde me laatst nog voor mijn verjaardag. Die kleine dingen zijn zo belangrijk. Vooral nu, tijdens corona. Even laten merken dat je aan iemand denkt, je hand opsteken op straat, een praatje maken. Mijn man en ik vonden het vroeger ook heerlijk om een rondje te gaan rijden. Langs de Brouwersdam naar Ouddorp en dan in het zonnetje zitten en naar zeehonden kijken. Rust, ruimte en natuur, dat is het mooiste wat er is!'

Lees meer over nabestaandenpensioen.